باسلام
انجمن همیاران توسعه پیشانی سبز خراسان
به منطور کمک جهت احداث
بیمارستان شهدای بخش نیم بلوک
دست کمک و همیاری به سوی خیرین محترم دراز میکند
مهندس حسین بسکابادی
مهندس حسین بسکابادی
ما در قبال بسکاباد مسئول هستیم
اگر کاری نکنیم بسکاباد بزودی خواهد مرد
#اطلاعیه
#دعوت
#همایش_15_بسکاباد
پانزدهمین همایش سالانه بسکاباد و توسعه
(تجمع بسکابادی های سراسر کشور در روستای بسکاباد)
شیوا آبشناس؛ تحلیلگر در خبرگزاری اسپوتنیک نوشت: جمهوری اسلامی ایران کشوری با منابع گسترده از جمله دریای خزر و خلیج فارس است، این کشور همچنین دارای رودخانههای بسیار وسیع و پر آب است این در حالی است که ایران اکنون با معضل بزرگ کم آبی روبرو شده موضوعی که بسیاری آنرا عدم مدیریت درست منابع آبی میدانند.
به گزارش برنا؛ شیوا آبشناس؛ تحلیلگر در خبرگزاری اسپوتنیک نوشت: جمهوری اسلامی ایران کشوری با منابع گسترده از جمله دریای خزر و خلیج فارس است، این کشور همچنین دارای رودخانههای بسیار وسیع و پر آب است این در حالی است که ایران اکنون با معضل بزرگ کم آبی روبرو شده موضوعی که بسیاری آنرا عدم مدیریت درست منابع آبی میدانند.
منابع عظیم آب در زیر کویر لوت کشف شد
کامبیز مهدیزاده، مشاور عالی معاون علمی و فناوری رییس جمهور و مدیر طرح توسعه نوآوریها و فناوریهای حوزه زمینشناسی، معدن و صنایع معدنی گفت: برای نجات ایران از خشکسالی حداقل در کوتاه مدت تنها دو راه ممکن است، اول شیرین کردن آب دریا و انتقال آب به مناطقی که با مشکل کمآبی مواجه هستند، دوم استفاده از ظرفیت آبهای ژرف. علت اینکه گفته میشود تنها راه، بدین معنی نیست که مدیریت منابع آب را فراموش کنیم، چاه جدید حفر کنیم و همچنان بر کشاورزی سنتی تکیه کنیم! خیر، باید الگوهای جدیدی را در رأس برنامههای خود قرار دهیم./ برترین ها
به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، بنابر گزارشها عملیات گسترده علیه طالبان در پنجشیر دوباره آغاز شد. دروازه پنجشیر به نام راه تنگ در قالب یک تاکتیک شاهد انفجار بود و راه وسایل نقلیه و خودروهای زرهی طالبان مسدود شده است.
حساب کاربری Panjshir_Province در توییتر اعلام کرد، نیروهای مقاومت پنجشیر کوهی در منطقه دورازه پنجشیر را بعد از ورود صدها عنصر طالبان به دره پنجشیر منفجر کردند که منجر به محاصره آنها در آنجا شد.
به گفته یک منبع عملیات از طرف پایین "از طرف دهانه پنجشیر" شروع شده است، شمار زیادی از جنگجویان طالبان به کوه فرار کردند، راه عقب نشینی نیز برای آنها بسته شده است".
همچنان گزارش شده است که لشگر بزرگی از طالبان از راه ورودی وارد پنجشیر شدند و تا نزدیکی پنج پیران این ولایت رسیدند، پس از ورود از منطقه ورودی قیچی شدند و در محاصره افراد جبهه مقاومت افتادند.
درگیریهای شدیدی در حال حاضر در دو منطقه عنابه و شتل درگرفته است. نیروهای طالبان در مسیر اصلی ولایت بوده و با حمله نیروهای مقاومت در دو سمت مواجه هستند.
اسپوتنیک نیز به نقل از یک منبع مطلع گزارش داد، رهبری جبهه مقاومت به فرماندهی احمد مسعود طرحی برای کشاندن تعداد زیادی از نیروهای طالبان به مناطقی باز در داخل پنجشیر طراحی کرد و با سلاحهای سنگین و توپخانه آنها را نابود کرد. این عملیات برای اجتناب از سناریوی محاصره طولانی مدت ولایت پنجشیر از سوی طالبان است.
این منبع افزود: مقاومت با این طرح شکستن محاصره تحمیلی بر پنجشیر را هدف گرفت و کمربند امنیتی گستردهتر شامل ولایات مجاور را ایجاد کرد.
به گفته این منبع، گروه زیادی از نیروهای طالبان بدون هیچ مقاومت قابل ذکری وارد پنجشیر شدند. او به نبود ساکنان محلی در ویدیوهایی که افراد مسلح طالبان در ولایت نشان میدهند اشاره کرد.
این منبع اضافه کرد: کاروانی از نیروهای طالبان وارد این ولایت شده و به مکانی در چند کیلومتری مرکز ولایت، شهر بازارک رفتند زمانی که از همه طرف هدف تیراندازیهای شدید قرار گرفتند.
این منبع افزود: طالبان در بازسازی نیروهایشان شکست خوردند و زیر آتش عقب برگشتند. تعداد زیادی کشته در بین آنها به جا ماند. تعدادی نیز خود را تسلیم کردند.
او تاکید کرد: بخشی از نیروهای طالبان توانستند به دامنههای کوههای اطراف دره پنجشیر عقبنشینی کنند. نیروهای مقاومت در حال تعقیب آنها هستند. این منبع تصریح کرد، احمد مسعود به زودی درباره نتایج عملیات سخنرانی خواهد کرد.
برخی گزارشها هم میگویند، امرالله صالح رئیس جمهوری خودخوانده افغانستان یک خط دفاعی برای مهار حمله طالبان در پنجشیر ایجاد کرده است
به گزارش اسپوتنیک، برخی منابع تأکید میکنند که امرالله صالح، رئیس جمهوری خودخوانده افغانستان با جمع دیگری از مجاهدین، زمانیکه طالبان در قسمت دشت اتک پیشروی داشتند، یک خط دفاعی را در بالای دشت اتک برای مهار آنان ایجاد کردند.
به گفته این منابع، طالبان هم اکنون در محاصرهاند. در حال حاضر جنگ شدت یافته است. ممکن است تا دو ساعت دیگر جنگ تمام شود. شماری زیادی از طالبان تسلیم خواهند شد.
براساس این گزارش، درگیری شدید در قسمتهای زمان کور و دشت اتک جریان دارد. شماری از طالبان به کوه فرار کردند و دنبال پناهگاهاند.
این در حالی است که پیشتر امرالله صالح، معاون رئیس جمهوری سابق در ویدیویی که شب گذشته منتشر شد گفت که، صبح جمعه سوم سپتامبر، هنوز در پنجشیر است و شایعات فرار او از پنجشیر "بیاساس" است.
صالح در این ویدیو میگوید: وضعیت دشوار است و تروریستها به ما حمله کردهاند و ما مقاومت میکنیم.
نام تعزیه شما را یاد چه تصاویری میندازد؟ آیا وارد دالان دوران کودکیتان میشوید یا سکانسهایی از فیلمهای قدیمی را به خاطر میآورید؟ بعضیها هم هنر تعزیه خوانی را با فیلمهایی مثل شب دهم شناختند! امّا این هنر ملی، سابقه چندین ساله در فرهنگ ایرانیان دارد. اگر بخواهیم از ابتدا سر سخن را باز کنیم باید بگوییم که تعزیهخوانی یا شبیهخوانی، شکل سنتی از مجموعه نمایشهای آیینی و مذهبی است که بر اساس رویدادهای تاریخی و حماسی حزن انگیز واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) و همراهانش و همچنین مصائب خاندان پیامبر (ص) روایت میشود که گاهی به آن موضاعات انتقادی، هجوآمیز و شاد و گزنده هم میافزایند.
این هنر ملی به اندازهای ارزشمند است که در سال 2010 جزو آثار ناملموس ایران، در فهرست جهانی یونسکو هم به ثبت رسید تا همه مردم جهان با آن آشنا شوند. گر چه امروزه تعزیه خوانی کمی به قواعد تئاتر و نمایش مدرن نزدیک شده امّا در این متن میخواهیم با ابعاد مختلف آن آشنا شویم. ببینیم از چه زمانی در ایران رایج شده و اساسا چه قواعد و قوانینی دارد؟
اهل فن معتقدند که هنر تعزیهخوانی با وجود اینکه درونمایه اسلامی دارد، ریشههایش ایرانی است و این مضمون اسلامی روی همان ریشهها جوانه زدهاند و درخت عزاداری ایرانیان را تنومندتر کرده است. به عنوان نمونه میتوان از فرهنگ شاهنامهخوانی و پردهخوانی ایرانیان یاد کرد که چیزی شبیه به تعزیه بوده امّا مضمون حماسی ایرانی داشته است.
اینکه از چه زمانی تعزیه به مفهوم کنونی در ایران اجرا میشده چندان مشخص نیست. چون خلافت اموی و عباسی بر ایران حکومت داشتند، اگر هم شکل میگرفته بسیار محدود و در مجامع خصوصی بوده امّا سندی از گذشتههای دور در دست نیست. بعضی گفتهاند اولین اشکال تعزیه و شبیهخوانی در مناطق شمالی ایران که شیعه بودند، زمان دیلمیان شکل گرفته امّا در این باره هم اسناد محکمی در دست نداریم و بعضی مخالف این نظر هستند. به نظر میرسد شکل اولیه تعزیه به صورتی بوده که درون دستهگردانیها و نوحهسراییها در دوره آل بویه، این شکل نمایشی به مرور شکل گرفته و در ابتدا هم در میدانها و روی تکیهها اجرا میشده. به مرور افرادی را شبیه امامان (ع) و شهیدان میکردند و سوار بر اسب و ارابه در محلهها میچرخاندند و گاهی آن شبیهها از زبان شهدای کربلا سخنان و حرکات نمادین اجرا میکردند.
به نظر میرسد که از دوره صفویه تعزیه اجرا میشده زیرا جهانگردانی که در این عصر به ایران سفر کردهاند از تجربیاتشان مینویسند. مثلا تاورنیه اشاره کرده که در میدان نقش جهان اصفهان نمایش تعزیه را اجرا میکردند. بهرام بیضایی هم مینویسد: « تعزیه در آخرین نیم قرن دورۀ صفویه، تحول نهایی خود را پیمود و به آن شکلی درآمد که امروز رایج است» بنابراین میتوانیم دوره صفویه را به قطع تاریخ شروع تعزیه به شکل امروزی و نمایشی آن بدانیم؛ صورتی که قواعد و قوانین مشخص دارد.
امّا به هر حال از آن زمان هر چه به حال نزدیکتر میشویم تغییر و تحولاتی در این شکل نمایشی ایجاد شده است. مثلا در دوره زندیان شکل نظامیافتهتری پیدا میکند و پس از آن در عصر قاجاریه به اوج خودش میرسد.
گفته شده که تعزیه در دوره قاجار روند تحولی و شتابزدهای را طی میکند. فتحعلیشاه (پادشاه دوم سلسله قاجار) مردی مذهبی به حساب میآمد که به تعزیه علاقمند بود مشوق آن بود. دوره ناصرالدین شاه این علاقه بیشتر میشود و تعزیه در ایران توسعه و شکوه پیدا میکند. ناصرالدین شاه به اندازهای به تعزیه علاقمند بود که شخصا برای دیدن این هنر، به تکیهها و حسینیهها میرفت حتّی اگر در ییلاق و بیرون از تهران بود!
بعد از مدتّی که ناصرالدین شاه دید تکیه حاج میرزا آقاسی گنجایش کافی برای مردم ندارد و برای تعزیه کافی نیست، دستور ساخت تکیه دولت را داد. نخستین تعزیه تکیه دولت در بهمنماه سال 1252 شمسی برگزار شد و به جز وقفه دوساله که داشت، تا مرگ ناصرالدین شاه هر سال تعزیه در آن برقرار بود. بعدها تکیههای دیگری هم در تهران ساخته شد.
تعزیـهخوانها مانند روضهخوانان واقعهگو، از فراز سکوی تکیه که مثل منبر مسجد است، تاریخ قدسی وقایع مذهبی و چگونگی مصائب اهل بیت پیامبر (ص) را با کمک کلمات و حرکات برای مردم روایت میکنند. وظیفه تعزیهخوان نقل تاریخ مذهبی و واقعه کربلا به زبان شعر و به شیوۀ نقالی و همراه با حرکات سنجیده نمایشی است. مردم آنچه را که از مصائب امام حسین (ع) و خاندانش در پای منبر روضهخوان شنیدهاند، با چشم خود در پای سکوی تعزیهخوانی میبینند و در ذهن مجسم میکنند.
به جای واژه بازیگر، در تعزیه از عنوان «شبیه» استفاده میشود. تعزیهخوانان از حیث آن «شبیه» که در مجالس گوناگون در میآورند، به چند گروه تقسیم میشوند: عمدهترین تعزیهخوانان که شبیههای اصلی را در تعزیههای واقعه درمیآورند، «مؤالفخوان» یا «موافقخوان» و «مخالفخوان» یا «اشقیاخوان» خوانده میشوند. منظور از موافق خوان، نقشهایی است که در سپاه امامان و نیروهای خیر هستند و اشقیاخوان، نقشهایی که نقش دشمن را بازی میکنند هستند. شبیههای دیگر به دو دسته تقسیم میشوند: «میانهحالخوان»، و تعزیهخوانهایی که شبیه حیواناتاند؛ این شبیهها در تعزیهها از اهمیت و اعتبار کمتری برخوردارند. نقش زنها هم مردان بازی میکردند و برای اینکه به واقعیت شبیهتر به نظر برسد، از جوانان لاغر اندام با صدای زیر برای نقش زنان استفاده میکردند.
امّا لازم بود که تعزیهخوان ویژگیهایی داشته باشد. شعردانی، درستخوانی و بیان صحیح اشعار، داشتن چند دانگ صدای خوش، آگاهی از موسیقی و شناخت کموبیش دستگاهها، مقامها و گوشههای موسیقی ایرانی، نکتهپردازی و بداههگویی، تیزهوشی و موقعشناسی، از عمدهترین ویژگیهای یک شبیهخوان برجسته و خوب بوده است. چنین تعزیهخوانی تاثیر عمیقتری میتوانست روی شنوندهها بگذارد. تعزیهگردانان معمولاً نقش شخصیتهای گروه موافقخوان، بهویژه امامخوان و شهادتخوان را از میان اشخاصی انتخاب میکردند که در میان مردم به دینداری و تقوا و خوشنامی و اخلاق نیک معروف باشند و شمایل آنها با آنچه اجرا میکنند کم و بیش متناسب باشد
تعزیهخوانی هم مثل هر هنر دیگری برای خودش قواعد و قوانینی دارد که آن را از سایر صورتهای نمایشی جدا میکند. از نحوه اجرا و مضمون گرفته تا مکان نمایش و صحنه و پوشاک بازیگران باید از قوانین آن پیروی کند.
معمولا تعزیهخوانی روی سکو یا صفه مسان صحن تکیه، روی بام مسطّح و برجسته آب انبار حسینیه، روی تختگاهی ساخته شده با الوار و تیرچوبی روی حوض سراها، کاروانسراها و خانهها یا صحن امامزاده و فضاهای عمومی برگزار میشد. بنابراین معمولا در فضای باز اجرا میشد و اگر ماه محرم و صفر در فصلی مثل زمستان یا تابستان میفتاد که نشستن در هوای باز آزاردهنده است، چادری روی محل تعزیه میزدند تا مردم از گرما و سرما در امان باشند؛ چادرهایی که از جنس کشمیر و پارچههای گرانقیمت بود. این چادرها را با پوست حیوانات که رویشان زرهها، خنجرها، سپرها و انواع اسلحه آویزان میکردند، تزیین میکردند.
نمادها و نشانهها در تعزیه پرکاربرد بود. سعی میکردند در اجرایشان از نمادها برای بیان مفاهیم مبسوطتر و عمیقتر استفاده کنند یا با انجام کارهایی، مفاهیمی را تداعی میکردند که مخاطب راحتتر تصویرسازی کند؛ به عنوان مثال از تشت آب و چند شاخۀ گیاه، شط فرات و نخلستان را یادآور میکردند؛ چند بار دور زدن گرداگرد صحنه، منظور پیمودن راه و فاصله دراز و سفر طولانی بود؛ آرام یا بهتاخت رفتن با اسب یا پیاده، نشانه رفتن از جایی به جایی دیگر بود و با چرخ زدن به دور خود، تغییر جا و محل را به بینندگان القا میکردند.
از فرم تا رنگ لباسها در تعزیههای اصیل، معنا داشتند؛ لباس و چکمه قرمز و آستینهای بالازده و خونآلود معرّف شمر، یا یکی از قاتلان و دشمنان امامان (ع)؛ جامه ترمه و عمامهای از پارچه قیمتی، معرّف خلفا و حکام غاصب؛ و جامۀ بلند سبزرنگ، معرف امامان (ع) بود. پوشیدن پیراهن سفیدرنگ و زره و کلاهخود بر روی جامه سبز، هنگام نبرد در صحنه جنگ را نشان میداد و پیراهن مشکی و پوشاندن صورت به طوری که فقط چشمان از آن بیرون باشد، معرف زنان تعزیه بود. شیطان کلاه بوقی بر سر میگذاشت و لباسی به شکل دلقکان میپوشید. شبیه حضرت ایوب (ع) و حضرت سلیمان (ع) و کسانی که شبیه ملائک مقرب را در زندگی پیامبران در میآوردند، جامۀ بلند سفید رنگ میپوشیدند. بنابراین، در تعزیه نیازی نبود «شبیهها» خودشان را معرفی کنند، لباسهایشان نشان میداد که هستند.
تعزیهخوانی جزئیات فراوانی دارد و در این متن فقط سعی کردیم گذری کلی به این هنر مهم و ملی داشته باشیم و با آن آشنا شویم.
متاسفانه در حال حاضر این هنر نمایشی ملی محجور مانده و توجه اندکی به آن میشود. در بسیاری از موارد هم شاهد ایجاد تغییراتی در شکل اصیل تعزیهخوانی هستیم؛ در واقع بیشتر تعزیههایی که در حال حاضر اجرا میشوند بیشتر به هنر نمایشی تئاتر با مضمون مذهبی شبیه هستند تا آنکه برگرفته از هنر ملی تعزیهخوانی باشند. البته در بعضی شهرها و روستاهای کوچک هنوز رگههایی از آن هنر اصیل و قدیمی به چشم میخورد. امیدواریم این سبک ویژه و ملی ایرانی در هنر نمایش، احیاء شود و ماندگار بماند.
تألیف: لست سکند
منبع: دایره المعارف بزرگ اسلامی، کتاب تأملی بر کارکردهای روان ـ اجتماعی تعزیهخوانی از علی بلوکباشی، کتاب نمایش در ایران از بهرام بیضایی، کتاب دربارۀ تعزیه و تئاتر در ایران از جلال ستاری، یادداشتهایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه از دوستعلی خان معیر الممالک