گذری به کوی حافظ عشق و ایمان

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند		که اعتراض بر اسرار علم غیب کند
کمال سر محبت ببین نه نقص گناه		که هر که بی​هنر افتد نظر به عیب کند
ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی		که خاک میکده ما عبیر جیب کند
چنان زند ره اسلام غمزه ساقی		که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
کلید گنج سعادت قبول اهل دل است		مباد آن که در این نکته شک و ریب کند
شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد		که چند سال به جان خدمت شعیب کند
ز دیده خون بچکاند فسانه حافظ		چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند