به کوی یار

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش		و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع		سخت می​گردد جهان بر مردمان سختکوش
وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک		زهره در رقص آمد و بربط زنان می​گفت نوش
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام		نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی		گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور		گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش
در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید		زان که آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش
بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست		یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش
ساقیا می ده که رندی​های حافظ فهم کرد		آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش