به کوی یار

سرو چمان من چرا میل چمن نمی​کند		همدم گل نمی​شود یاد سمن نمی​کند
دی گله​ای ز طره​اش کردم و از سر فسوس		گفت که این سیاه کج گوش به من نمی​کند
تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او		زان سفر دراز خود عزم وطن نمی​کند
پیش کمان ابرویش لابه همی​کنم ولی		گوش کشیده است از آن گوش به من نمی​کند
با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب		کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی​کند
چون ز نسیم می​شود زلف بنفشه پرشکن		وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی​کند
دل به امید روی او همدم جان نمی​شود		جان به هوای کوی او خدمت تن نمی​کند
ساقی سیم ساق من گر همه درد می​دهد		کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی​کند
دستخوش جفا مکن آب رخم که فیض ابر		بی مدد سرشک من در عدن نمی​کند
کشته غمزه تو شد حافظ ناشنیده پند		تیغ سزاست هر که را درد سخن نمی​کند

تعبیر:

تصمیم به کاری گرفته ای درانجامش شک نکن و دل به خدا بسپار ،برای کاری که می خواهی بکنی همت داشته باش و اگر ناامید شوی موفق نخواهی بود.