به گزارش مشرق، فواد ایزدی، کارشناس مسائل سیاسی در توییتر نوشت: وضعیت اقتصادی کشور خوب نیست، ولی اگر ملاک، رشد تولید ناخالص داخلی (GDP) و برآورد صندوق بین‌المللی پول باشد وضع جمهوری اسلامی ایران بهتر از کشورهای زیر است:
عربستان
رژیم صهیونیستی
امارات
کویت
عمان
عراق
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
کارگرآنلاین| سالهایت که بحرانِ «صندوق‌های بازنشستگی» یکی از اصلی‌ترین بحران‌ها و چالش‌های موجود کشور است. هرچه تعادلِ ورودی- خروجی‌های صندوق‌های بازنشستگی بیشتر دچار نابرابری و به‌هم‌ریختگی شود، وضعیت معاش و زیست بازنشستگان نیز دشوارتر خواهد شد.
کدام صندوق‌ها ورشکسته‌اند؟
اتحادیه بین‌المللی تامین اجتماعی (ISSA) تاکید دارد که برای ایستایی و تداوم کارکرد یک صندوق بازنشستگی، بایستی ضریب پشتیبانی یا نسبت ورودی‌ها به خروجی‌های آن، بیشتر از پنج باشد؛ اگر ضریب پشتیبانی یک صندوق به عدد پنج برسد، یعنی به آستانه‌ی بحران پا گذاشته و اگر این شاخص به زیر پنج سقوط کند، معنایی جز بروز یک بحران واقعی در صندوق بازنشستگی ندارد. در حال حاضر، از میان صندوق‌های بزرگ بازنشستگی کشور، تنها «تامین اجتماعی» است که هنوز به مرحله‌ی بحران جدی پا نگذاشته است (آخرین داده‌های رسمی نشان می‌دهد که ضریب پشتیبانی این صندوق حدود ۴.۹۷) است و سایر صندوق‌ها از صندوق فولاد گرفته تا صندوق‌های کشوری و لشگری، مدتهاست که در دل بحران به سر می‌برند و تعادل ورودی‌ها و خروجی‌های آنها از دست رفته است. ضریب پشتیبانی این صندوق‌ها حول و حوش عددِ ۲ است و بنابر اظهارات رسمی، ۸۵ درصد هزینه‌های صندوق بازنشستگی کشوری را دولت تامین می‌کند.
به گفته محسن ایزدخواه (کارشناس ارشد رفاه و تامین اجتماعی) از میانِ ۲۰ صندوق بازنشستگی کشور، تنها صندوقی که سرپاست و ضریب پشتیبانی مناسبی دارد، صندوق بیمه روستاییان و عشایر است که ضریب پشتیبانی آن ۵۰ است.
این کارشناس رفاه تاکید دارد باقی صندوق‌های بازنشستگی کشور یا در قعر بحران یا در آستانه‌ی بحران هستند و بایستی تدابیری برای خروج از این چالش‌های جدی در دستور کار قرار گیرد.
چرا نگرانی بابت تامین اجتماعی جدی‌تر است؟
در این شرایط، نگرانی بابت وضعیت و آینده‌ی سازمان تامین اجتماعی به نسبت سایر صندوق‌ها، جدی‌تر است؛ بیش از ۶۵ درصد جمعیت کشور یعنی بیش از ۴۲ میلیون نفر از ساکنان کشور، به نوعی وابسته به این صندوق بیمه‌گر هستند و درنتیجه، تلاش برای سرپا ماندن این صندوق، تلاش برای حفظ امنیت اجتماعی کشور است.
اکبر شوکت (عضو کارگری هیات امنای سازمان تامین اجتماعی) در این رابطه می‌گوید: اگر بحران در سازمان به مرحله‌ی جدی‌تری برسد، این بحران فقط به یک سازمان و یک صندوق بیمه‌ای محدود نخواهند ماند؛ بحران در تامین اجتماعی، «بحرانی ملی» است که امنیت کشور را به مخاطره می‌اندازد.
از سوی دیگر، صندوق تامین اجتماعی که از محل حق بیمه کارگران (۷ درصد سهم کارگر، ۲۰ درسد سهم کارفرما و سه درصد سهم دولت که البته چهل سال است این سه درصد پرداخت نشده) شکل گرفته، صندوقی‌ست که دولت‌ها آن را «متکی به خود» می‌دانند و هیچ نوع پرداختی از خزانه ملی به آن صورت نمی‌گیرد. دولت‌ها در چهل سال گذشته، در پی تسویه بدهکاری‌های خود به سازمان نبوده‌اند؛ نه سه درصد سهم دولت برای بیمه کارگری، نه سرانه درمان کارگران و نه سهم کارفرمایی ۲۳ گروه بیمه شده خاص که ماهی ۳۵۰۰ هزار میلیارد تومان هزینه‌تراشی برای سازمان می‌کند، هیچ کدام پرداخت نشده؛ تا جاییکه امروز رقم بدهی خالص و بدون احتساب بهره مرکب دولت به سازمان، بالای ۳۴۰ هزار میلیارد تومان است؛ در شرایطی که دولت هیچ مسئولیتی در قبال سازمان تامین اجتماعی برعهده نمی‌گیرد و این در حالیست که ۸۵ درصد مخارج صندوق کشوری را از جیب یا همان بیت‌المال پرداخت می‌کند و باز از همان جیب که بیت‌المال ملت است، سالی بیش از ۱۵ هزار میلیارد تومان، صرف همسان‌سازی بازنشستگان این صندوق می‌کند، وضع معیشتی و زیستی بازنشستگان کارگری در ابعاد مختلف رو به وخامت گذاشته است.
سوال اینجاست که با رویکرد فعلی دولت، وضعیت بازنشستگان کارگری در سال ۱۴۰۰ چگونه خواهد بود؛ پاسخ به این سوال را در سه بعد بررسی می‌کنیم؛ اول، چشم‌انداز پرداخت بدهی‌های دولت به سازمان؛ دوم، بحث مستمری و مزایای مزدی بازنشستگان و در نهایت، مساله درمان و خدمات درمانی ارائه شده به مستمری‌بگیران تامین اجتماعی.
وضعیت پرداخت بدهی‌ها
در زمینه پرداخت بدهی‌ها، دولت فاقد اراده‌ی معطوف به عمل و نتیجه است؛ در بند «و» تبصره ۲ لایحه بودجه ۱۴۰۰، ۹۰ هزار میلیارد تومان برای پرداخت بدهی دولت به تامین اجتماعی، رتبه‌بندی معلمان، همسان‌سازی حقوق بازنشستگان صندوق‌های مختلف و چند منظور دیگر در نظر گرفته شده است؛ با این حساب، سهم سازمان از این مبلغ اصلاً کافی نیست؛ بدهی جاری یا سالانه دولت به سازمان چیزی حدود ۳۵ هزار میلیارد تومان است؛ بدهی‌های قبلی تا پایان سال جاری مرز ۳۵۰ هزار میلیارد تومان را پشت سر خواهد گذاشت و در این اوضاع، پرداخت ناکافی آنهم در قالب سهام کارخانجات و شرکت‌ها، نمی‌تواند دورنمای روشنی برای سازمان به تصویر بکشد.
باید در نظر داشت که همین همسان‌سازی پر از ایراد فعلی، در سال جاری حدود ۱۷ هزار میلیارد تومان بودجه صرف کرده است. اگر ضریب افزایش سالانه بر آن اعمال شود، بودجه مورد نیاز نیز افزایش خواهد یافت؛ با این حساب، در ۱۴۰۰، بودجه و اعتبار مورد نیاز برای همسان‌سازی حقوق بازنشستگان کارگری، حدود ۲۰ هزار میلیارد تومان خواهد بود. در نتیجه، از پرداختی‌های احتمالی دولت به سازمان، باید ۲۰ هزار میلیارد تومان آن برای اجرای همسان‌سازی کنار گذاشته شود هرچند اکبر شوکت تاکید دارد دولت باید بودجه جداگانه برای همسان‌سازی حقوق بازنشستگان کارگری کنار بگذارد و نباید دریافتی سازمان از دولت، پای همسان‌سازی صرف شود.
با این اصاف، وقتی قرار به پرداخت قانونی، عادلانه و آنگونه که بازنشستگان کارگری توقع دارند «پرداخت براساس بهره مرکب و ارزش تورم تجمیعی» نیست، نمی‌توان انتظار داشت که خدمات مزدی و رفاهی ارائه شده به بازنشستگان در سال آینده کافی و رضایت‌بخش باشد.
افزایش مستمری‌ها در ۱۴۰۰
از پرداخت بدهی‌ها گذشته، مهم‌ترین مساله، بحث مستمری‌هاست؛ آیت نیافر (فعال صنفی بازنشستگان کارگری) بر لزوم انطباق مستمری‌ها با سبد معاش حداقل ده میلیون تومانی و تورم تجمیعی بیش از ۲۰۰ درصدی در طول سال جاری و سال آینده، تاکید دارد و می‌گوید: امسال مستمری‌ها فقط ۲۶ درصد زیاد شد؛ درحالیکه تورم واقعی سال جاری که به همه اقلام، کالاها و خدمات وارد شده، بالای ۱۰۰ درصد است؛ سال آینده نیز حداقل همین میزان تورم را خواهیم داشت؛ بگذریم از اینکه از سال‌های پیشتر، عقب‌ماندگی مزدی داریم؛ بنابراین باید لااقل تورم تجمیعی امسال و سال بعد در تعیین حداقل مستمری در نظر گرفته شود اما بهترین معیار، سبد معاش حداقلی است که هم‌اکنون نرخ آن ده میلیون تومان است.
اما آیا مدیران دولتی سازمان و هیات دولت، با افزایش ۱۰۰ درصدی یا بیشتر مستمری بازنشستگان کارگری موافقت خواهند کرد؟ دولت در لایحه بودجه، افزایش حقوق بازنشستگان صندوق‌های کشوری و لشگری را ۲۵ درصد در نظر گرفته؛ هم‌اکنون کف حقوق این بازنشستگان، بعد از اجرای همسان‌سازی حدود ۴ میلیون تومان است و اگر ۲۵ درصد روی این مبلغ اعمال شود، حداقل دریافتی بازنشستگان کشوری به ۵ میلیون تومان خواهد رسید؛ پنج میلیون تومان، نصف سبد معاش را پوشش می‌دهد و بسیار ناکافی‌ست اما برای برقراری عدالت مزدی، دریافتی بازنشستگان کارگری نیز باید لااقل به همین ۵ میلیون تومان برسد؛ دریافتی بازنشستگان کارگری بعد از اجرای همسان‌سازی ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان است و اگر قرار باشد این رقم به همان ۵ میلیون تومانِ ناکافی برسد، باید نرخ افزایش مستمری‌ها بیش از ۶۰ درصد باشد.
با این حال، بنا به سنت عرفی هرساله، بازنشستگان کارگری باید هرسال منتظر نتایج جلسات مزدی در شورایعالی کار بمانند؛ به نظر نمی‌رسد دولتی‌ها و کارفرمایان حاضر در این شورای سه‌جانبه، حاضر باشند حداقل مزد کارگران شاغل و حداقل مستمری کارگران بازنشسته را به اندازه هزینه‌های حداقلی زندگی افزایش دهند؛ مذاکرات مزدی ۱۴۰۰ به دلیل نرخ تورم افسارگسیخته و رویکردهای ضدکارگری شرکای اجتماعی، یکی از چالش‌برانگیزترین مذاکرات مزدی دهه‌های اخیر خواهد بود، در حالیکه خروجی آن معیشت یک سالِ بیش از ۴۰ میلیون نفر از جمعیت کشور را تعیین می‌کند.
درمان بازنشستگان در ۱۴۰۰
در سطحی پایین‌تر از مستمری و مزد، بحثِ «درمان» یکی از دغدغه‌های اصلی بازنشستگان کارگری است؛ بدون تردید، عدم پایبندی دولت به تعهدات خود در قابل سازمان، سطح خدمات درمانی ارائه شده به این بازنشستگان را در سال ۱۴۰۰ دچار افول خواهد کرد.
«کالایی‌سازیِ درمان کارگری»، روندی‌ست که دهه‌هاست آغاز شده اما از سال ۹۷ با خروج داروهای OTC (پرمصرف) و شیمی‌درمانی خارجی از شمول دفترچه‌های بیمه، این روند شتاب بیشتری گرفته است؛ هم‌اکنون نزدیک به ۵۰ درصد خدمات درمانی مورد نیاز بازنشستگان کارگری، پولی و از طریق بیمه‌های تجاری تکمیلی تامین می‌شود و به گفته علی‌اکبر عیوضی (عضو هیات مدیره کانون بازنشستگان کارگری شهر تهران) بیش از ۷۰ درصد بازنشستگان از خدمات درمانی بیمه تکمیلی ناراضی هستند.
او تاکید می‌کند: اصل ۲۹ قانون اساسی و قانون الزام تامین اجتماعی بر لزوم اراده خدمات درمانی رایگان به کارگران تصریح دارند؛ اما در گذر زمان، درمان پایه و رایگان، رو به کاستی گرفتن و تنزل گذاشت تا جایی که امروز کارگران شاغل و بازنشسته اگر بیمه تکمیلی نداشته باشند، درمان و خدمات درمانی هم ندارند!
با این حساب، سال آینده اگر از سطح خدمات درمان رایگان کاسته نشود، بهبودی نیز حاصل نخواهد شد و به همین دلیل است که کارگران و بازنشستگان، بازگشت به الزامات قانون الزام را یکی از اصلی‌ترین مطالبات جمعی خود می‌دانند.
مصائب بازنشستگان کارگری بسیار است و احتمال دارد سال آینده این مصائب تشدید شوند؛ نشانه‌ها مثبت نیست؛ چیدمانِ فعلیِ لایحه بودجه و اعتبار ناچیز تخصیص یافته برای پرداخت بدهی‌های دولت، سوگیری‌های مزدی دولتی‌ها و نمایندگان مجلس و روال رو به رشدِ «پولی‌سازیِ درمان»، همگی نشانه‌هایی از وخامت اوضاع هستند؛ آیا سال ۱۴۰۰، سالی دشوارتر از همیشه خواهد بود و روند سقوط سازمان و بیمه‌شدگان آن شتاب خواهد گرفت؟
گزارش: نسرین هزاره مقدم
از سه هزار سال پیش، کشاورزان ایرانی که در مناطق خشک و کویری کشور
زندگی می‌کردند، دست به ابتکاری نوین زدند تا بتوانند در روزهای خشک و
بی‌آبی، زمین‌های خود را سیراب کنند. در این ابتکار که شاهکار معماری
ایرانی محسوب می‌شود، کشاورزان به حفر قنات یا کاریز پرداختند تا آب را از
چشمه‌های جوشان به نقاط خشک و کم آب تحت کشت خود بکشانند؛ راهکاری که
به‌زودی در سراسر جهان گسترش یافت.
حالا از میان 40هزار قناتی که امروز
هم در ایران فعال هستند، 11 قنات بی‌نظیر ایرانی در فهرست میراث جهانی
یونسکو قرار گرفتند. در ادامه، این قنات‌های منحصربه‌فرد ایرانی را معرفی
می‌کنیم:
قنات قصبه گناباد با عمق 300متر، عمیق‌ترین مادرچاه جهان و با 2500 سال قدمت، به‌عنوان قدیمی‌ترین و البته پرآب‌ترین قنات در سراسر دنیا به ثبت رسیده است. بیش از 470 حلقه چاه در طول مسیر حفر شده تا مانع کور شدن چاه‌ها به دلایل مختلف شود. این قنات با مسیری پیچاپیچ و هزارتو، عمیق و تاریک همچنین فضایی وهم‌انگیز، نشان از سبک قنات‌سازی پیشینیان دارد. سفالینه‌های یافت شده در مسیر قنات، پیشینه آن را به دوره هخامنشیان باز می‌گرداند. گناباد در سال‌های دور صاحب هیچ قنات و چاه دیگری نبود و قنات قصبه همان کاریزی است که زندگی و آبادانی را به این شهر مهم امروزی هدیه کرده است.
قنات زارچ با 120 کیلومتر طول و 2.115 حقله چاه، طولانی‌ترین قنات ایران است. این قنات 3 هزار ساله، در عمق 23 متری زمین حفر شده و تا 150 سال پیش آبدهی خوبی داشت. اما حفر چاه‌های متعدّد در طول مسیر این کاریز، سطح آب در آن را به شدت کاهش داده است که توجهات جهانی به این قنات، می‌تواند باری دیگر آن را احیا کند.
قنات بلده در فردوس، متعلق به دوره ساسانی است. هرچند سفالینه‌های یافت شده در اطراف قنات، پیشینه آن را 2000 سال پیش تخمین می‌زند. کاریز بلده15 رشته قنات و 4 چشمه را درکنار هم قرار داده و جوی پرآبی را تشکیل می‌دهد. این قنات، مادر روستاهایی همچون باغستان بالا و پایین و اسلامیه بوده و در طول 35کیلومتر مسیر خود،2.382 هکتار زمین کشاورزی و 1800 قطعه باغ را احیاء می‌کند.
قنات گوهرریز با قدمتی 750ساله، متعلق به دوره صفوی است و امروز از فعال‌ترین قنات‌های جوپار محسوب می‌شود. این قنات با 129حقله چاه، در طول مسیر 3.750متری خود، حدود 330هکتار از اراضی و باغات را آبیاری کرده و آب شرب شهر و روستاهای مسیر را تأمین می‌کند. آب این قنات، زیستگاه مناسبی برای ماهی سفید کور است.
این قنات متعلق به قرن هشتم میلادی است. قنات حسن آباد در عمق کم حفر شده و ویژگی منحصربه‌فردش این است که در طول مسیر کانال، لایه‌های گچی و نمکی تشکیل نمی‌شود، به همین دلیل، آب این قنات با بهترین کیفیت به آخرین مقصد خود می‌رسد. از آب این کاریز برای ذخیره در آب انبارها، سیراب کردن باغات و زمین‌های کشاورزی و به‌راه انداختن آسیاب‌های آبی استفاده می‌شود. هرچند امروزه، آب گوارای این قنات، بیشتر در آبیاری باغات استفاده می‌شود.
یکی از دلایل ثبت قنات‌های بم، دوقلو بودن آنهاست. قنات اکبرآباد در روستایی به همین نام و از توابع بخش ریگان بم است که با 35حلقه چاه، در مسیر 1100 متری خود، 16هکتار زمین کشاورزی و باغ را سیراب می‌کند. اما قنات قاسم‌آباد با 50حلقه چاه و در طول مسیر 2.300 متری خود، به 100هکتار زمین کشاورزی آبرسانی می‌کند.
قنات مزدآباد با قدمتی 2000ساله، دومین قنات کهن ایرانی است که با
18کیلومتر طول در عمق 100متری زمین در مسیری بین شاهین شهر و میمه، حفر شده
است. عمق زیاد این قنات موجب شکل‌گیری ویژگی‌های منحصربه‌فردی در آن شده
است. مزدآباد شبیه به رودخانه‌ای زیرزمینی است که به‌دلیل تبلورهای آهکی و
شکل گرفتن سنگواره‌های استالاگمیت و استالاگتیت، ظاهری شبیه به غار علیصدر
همدان به خود گرفته است.
این قنات نیز از شاهکارهای معماری پیش از ساسانیان است که مادرچاه آن در استان اصفهان، جنوب میمه و در عمق 18متری حفر شده است. وزوان با 64حلقه چاه، مسیری 1200متری را طی و باغات و اراضی بسیاری را سیراب می‌کند. ویژگی منحصربه‌فرد وزوان این است که سدی زیرزمینی دارد که می‌توان دریچه خروجی آن را بست و آب را برای فصولی که کشاورزان نیاز بیشتری به آب دارند ذخیره کرد.
قنات مون اردستان با 800سال قدمت، یکی از شکوهمندترین، عجیب‌ترین و شاهکاری در بین قنات‌های ایران و جهان است. این قنات، ویژگی منحصر به‌فردی دارد؛ مون تنها قنات دوطبقه جهان است. در طبقات این قنات، آبی جداگانه جریان دارد که هیچگاه به‌هم برخورد نمی‌کنند. باوجود تخمین قدمتی 800ساله، اسنادی به‌دست آمده که عمر این قنات را به پیش از اسلام و دوره ساسانیان نسبت می‌دهند. اسناد به‌دست آمده، اعجاب‌انگیزی این قنات را بیش از پیش می‌کند.
این قنات در راه قم به اراک واقع شده، متعلق به قرن پنجم و ششم بوده و با هوشمندی و معماری عجیبی حفر شده است. این قنات با 348حلقه چاه، 11 کیلومتر طول دارد و علاوه بر تأمین آب شرب روستای ابراهیم آباد، حدود 100هکتار از اراضی روستایی را آبرسانی می‌کند. ویژگی منحصر به فرد ابراهیم آباد، مخروطی بودن آن است؛ این قنات، تنها قنات مخروطی جهان است. رفتن به داخل این غار به‌سبب مخروطی بودن و دسترسی نداشتن به دیواره‌ها، آبدهی دیواره‌ها و تاریکی مطلق، کار بسیار سختی است و طی 100 سال گذشته تنها 2 نفر از محلی‌ها توانسته‌اند به داخل آن راه پیدا بکنند.
تألیف: لست‌سکند
پیشنهادی
یک شبکه عبری‌زبان، در گزارشی به تبدیل دبی به شهر فساد و فحشا و تمایل بالای صهیونیست‌ها برای سفر به این شهر خبر داد.
شبکه ۱۳ رژیم صهیونیستی در گزارشی به افزایش ورود گردشگران این رژیم به شهر « دبی » در امارات متحده عربی پرداخت و گفت که «دبی» به «پایتخت تن فروشی» در جهان تبدیل شده است.
به نوشته القدس العربی، توافق عادی‌سازی روابط میان امارات و رژیم اسرائیل، دبی را به مقصدی جذاب و مورد توجه برای جوانان صهیونیستی تبدیل کرده است، به طوریکه در کنار برج‌های بزرگ و خودروهای لوکس، تجارت فحشا در حال انجام است. جوانان و تاجران اسرائیلی با هزاران دلار به دبی می‌روند و هتل‌ها به کانون مصرف مشروبات الکلی و مواد مخدر و «تن فروشی» تبدیل شده است.
به گفته شبکه ۱۳ رژیم صهیونیستی، فساد و فحشا در دبی در حالی صورت می‌گیرد که مقامات اماراتی از اتفاقاتی که رخ می‌دهد، کاملا آگاه هستند.